✅پاسخ : روایت خاصی در این ارتباط در مجامع حدیثی شیعه وارد نشده است و برای اثبات نجس العين بودن این قطعه طلای خارج شده همراه با غائط، نیاز به دلیل محکم و روشن است ولی دلیل روشنی بر نجس العين بودن آن نیست و اصل طهارت تا زمان یقین و علم بر نجاست إعمال می شود. اما در عین حال برخی شواهد لغوی و روائی جانب طهارت آن را تقویت می کند که ذیلاً بیان می شود :
✅«حَدَث» و «غائط» و «بِراز»و «عَذِره»، از جمله الفاظی است که در روایات به نجاستی که از مَخرَج انسان خارج می شود، گفته می شود ولی تمام این کلمات به صورت کنایه است و #نجاست و سرگین، در حقیقت همان «ثُفْل» و تُفاله غذا و خوردنی است که به صورت بدبو از انسان خارج می شود که طبق روایات، خروج آن باعث نقض وضو است و تماس آن با بدن و لباس و غیره به خاطر نجاست آن، محتاج به تطهیر می باشد ولی به مجرد خروج چیزی از مخرج انسان، حکم غائط و نجس العين به آن إطلاق نمی شود :به روایت زیر توجه فرمایید :

1⃣عَنْ فُضَيْلٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ فِي الرَّجُلِ يَخْرُجُ مِنْهُ مِثْلُ حَبِّ الْقَرْعِ قَالَ لَيْسَ عَلَيْهِ وُضُوءٌ.
قَالَ الْكُلَيْنِيُّ وَ رُوِيَ إِذَا كَانَتْ مُلْطَّخَةً بِالْعَذِرَةِ أَعَادَ الْوُضُوءَ.
📚کافی ج3ص36

ترجمه :امام صادق علیه السلام در مورد شخصی که چیزی مانند کِرم کدو از او خارج می شود، فرمود : #وضو_گرفتن بر عهده او نیست.
کلینی گوید:و روایت شده است که اگر آلوده به #نجاست باشد، #وضو را اعاده می کند.

✅مشاهده می شود که در روایت فوق، که به عنوان مثال ذکر می شود، با وجود خروج کِرم از مَخرَج شخص، حکم غائط در مورد آن نمی شود و تنها در صورت آلودگی به نجاست که همان ثُفل و تفاله خوراک انسان است، وضو نقض می شود.

✅به این روایت هم توجه شود :

2⃣عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عَنْ آبَائِهِ عَنْ عَلِيٍّ أَنَّهُ كَانَ إِذَا خَرَجَ مِنَ الْخَلَاءِ قَالَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي رَزَقَنِي لَذَّتَهُ وَ أَبْقَى قُوَّتَهُ فِي جَسَدِي وَ أَخْرَجَ عَنِّي أَذَاهُ يَا لَهَا من نِعْمَةً ثَلَاثاً.
📚تهذیب ج1ص29

ترجمه :امام صادق علیه السلام از اجدادشان روایت کرده که علی علیه السلام هنگامی که از بیت الخلاء خارج می شد می گفت :همه حمدها مخصوص خدایی است که لذت آن (طعام) را به من روزی نمود و قُوَّت آن را در بدن من باقی گذاشت و پلیدی آن را از من بیرون نمود، ای شگفتا از این نعمت! (سه بار این را می گفت)

✅باز مشاهده می شود که #غائط به ثُفْل غذا و خوراکی یعنی تفاله ایجاد شده از خوراکی انسان به خاطر فعل و انفعالات داخل معده و روده گفته می شود که (معمولاً)با لذت خورده می شود و قُوَّت آن در بدن می ماند و پلیدی و ثُفْل آن از انسان خارج می شود و طلای بلعیده شده توسط کودک و خارج شده به همان صورت از مخرج، هیچ کدام از این خصوصیات را ندارد.

✅به این حديث هم توجه شود :

3⃣عبدالعظیم گوید به امام جواد علیه السلام نامه نوشتم و از علت #غائط و بدبویی آن سؤال کردم؛ امام فرمودند :همانا الله عزوجل آدم عليه السلام را خلقت نمود در حالیکه بدن او طيب و پاک بود و مدت چهل سال همینطور افتاده بود و ملائکه بر او مرور می کردند و می گفتند :برای چه کاری این خلقت شده است؟ و ابلیس از دهان او وارد می شد و از دُبُرِ او خارج می شد پس به همین علت آنچه از درون انسان خارج می شود، پلید و بدبو است.
📚علل الشرائع ص101

✅لذا نه از نظر مفهوم لغت و نه از نظر شواهد روائی، نمی توان قطعه طلای خارج شده از کودک را غائط و نجاست به حساب آورد و چنین طلایی که توسط کودک بلعیده شده است و سپس همراه غائط، به همان صورت از بدن او دفع شده است، نجس العين نیست و بعد از شستن ظاهر آن، به عنوان طلای پاکی قابل استفاده است زیرا نه تفاله طعام است و نه از اصل خود تغییری نموده است و هیچ کدام از معانی لغوی و شواهد روائی نجاست، آن را در بر نمی گیرد مگر خروج آن از دُبُر که با توجه به شواهد روائی از جمله حدیث اول، صِرف خروج چیزی از دُبُر، حکم نجس العين بودن بر آن نمی شود.

#نجاسات