✅پاسخ: با دقت در روایت زیر ،پاسخ سوال فوق مشخص می شود:

عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ سُلَیْمَانَ عَنِ الْبَاقِرِ قَالَ سَأَلْتُهُ عَنْ زِیَارَةِ الْقُبُورِ قَالَ إِذَا کَانَ یَوْمُ الْجُمُعَةِ فَزُرْهُمْ فَإِنَّهُ مَنْ کَانَ مِنْهُمْ فِی ضِیقٍ وُسِّعَ عَلَیْهِ مَا بَیْنَ طُلُوعِ الْفَجْرِ إِلَی طُلُوعِ الشَّمْسِ یَعْلَمُونَ بِمَنْ أَتَاهُمْ فِی کُلِّ یَوْمٍ فَإِذَا طَلَعَتِ الشَّمْسُ کَانُوا سُدًی قُلْتُ فَیَعْلَمُونَ بِمَنْ أَتَاهُمْ فَیَفْرَحُونَ بِهِ قَالَ نَعَمْ وَ یَسْتَوْحِشُونَ لَهُ إِذَا انْصَرَفَ عَنْهُمْ

ترجمه: عبدالله بن سلیمان گوید: از امام باقر علیه السلام در مورد زیارت قبور پرسیدم؛ امام فرمودند:وقتی روز جمعه شد،آنها را زیارت کن،زیرا هر کدام آنها در تنگی باشند،بر آنها وسعت داده می شود. در همه روزها مابین طلوع فجر تا طلوع خورشید، نسبت به کسی که به نزد آنها می آید آگاه می شوند پس وقتی خورشید طلوع کرد مهمل و رها می شوند .گفتم: آیا می فهمند چه کسی به نزد آنها آمده است تا از آمدن او خوشحال شوند؟فرمود: بله، و وقتی از نزد او برمی گردند،احساس وحشت و تنهایی می کند.

📚امالی شیخ طوسی ص688