✅پاسخ : بدیهی است که اگر در حین نماز به هر علتی آنچه بر آن سجده می کنیم را از دست بدهیم، اگر همراه خود یا نزدیک خود چیزی که سجده بر آن صحیح است داریم، از آن برای سجده استفاده می کنیم مثلا تسبیح تربت در جیب داریم یا چوبی نزدیک ما هست و یا حتی امکان دارد که فرش را کنار بزنیم و بر زمین سجده کنیم یا اگر کمی صبر کنیم بچه مهر را دوباره می آورد و امثال اینها......
ولی اگر اینها مقدور نبود در صورت امکان با این روایت مشکل را حل می کنیم:
عَمَّارِ بْنِ مُوسَی أَنَّهُ سَأَلَ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ عَنِ الرَّجُلِ یَسْمَعُ صَوْتاً بِالْبَابِ وَ هُوَ فِی الصَّلَاةِ فَیَتَنَحْنَحُ لِتَسْمَعَ جَارِیَتُهُ أَوْ أَهْلُهُ لِتَأْتِیَهُ فَیُشِیرَ إِلَیْهَا بِیَدِهِ لِیُعْلِمَهَا مَنْ بِالْبَابِ لِتَنْظُرَ مَنْ هُوَ فَقَالَ لَا بَأْسَ بِهِ وَ عَنِ الرَّجُلِ وَ الْمَرْأَةِ یَکُونَانِ فِی الصَّلَاةِ فَیُرِیدَانِ شَیْئاً أَ یَجُوزُ لَهُمَا أَنْ یَقُولَا سُبْحَانَ اللَّهِ قَالَ نَعَمْ وَ یُومِئَانِ إِلَی مَا یُرِیدَانِ وَ الْمَرْأَةُ إِذَا أَرَادَتْ شَیْئاً ضَرَبَتْ عَلَی فَخِذِهَا وَ هِیَ فِی الصَّلَاةِ
📚من لا یحضره الفقيه ج ١ص۳٧۰
ترجمه :عمار از امام صادق علیه السلام سوال کرد:مردی در نماز است و صدایی از درب خانه می شنود پس گلو صاف می‌کند تا کنیز یا همسرش بشنوند و بیایند و وقتی آمدند با دست اشاره می کند تا آنها را آگاه کند که ببینند چه کسی درب خانه است؛ (این کار چطور است؟) امام فرمودند :اشکالی ندارد. و پرسید:زن یا مردی در نماز هستند و چیزی می خواهند آیا جایز است که «سبحان الله» بگویند؟ فرمود :بله و نیز می توانند آنچه را می خواهند با دست به آن اشاره کنند و زن وقتی چیزی خواست در نماز دستش را به رانش می زند.
✅در چندین حدیث دیگر نیز علاوه بر موارد فوق، اشاره با سر و بلند «سبحان الله» گفتن برای مرد و زدن دو دست به همدیگر برای زن نیز وارد شده است که با توجه به این رخصت ها، در مورد از دست دادن مهر می توان اشخاص داخل منزل یا هر مکان دیگر را متوجه کنیم و از آنها مهر بگیریم و سجده کنیم.
اما اگر هیچ کدام از راه‌های فوق امکان ندارد، عده ای به روایت زیر عمل نموده اند که ابتدا روایت را ذکر می کنیم :
أَبِی بَصِیرٍ قَالَ قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ جُعِلْتُ فِدَاکَ الرَّجُلُ یَکُونُ فِی السَّفَرِ فَیُقْطَعُ عَلَیْهِ الطَّرِیقُ فَیَبْقَی عُرْیَاناً فِی سَرَاوِیلَ وَ لَا یَجِدُ مَا یَسْجُدُ عَلَیْهِ یَخَافُ إِنْ سَجَدَ عَلَی الرَّمْضَاءِ أَحْرَقَتْ وَجْهَهُ قَالَ یَسْجُدُ عَلَی ظَهْرِ کَفِّهِ فَإِنَّهَا أَحَدُ الْمَسَاجِدِ
📚علل الشرایع ج٢ص٣۴١
ترجمه :ابی بصیر گوید:به امام صادق علیه السلام گفتم :فدایت شوم؛ مردی در مسافرت است و دزد او را غارت می کند و عریان در یک شلوار باقی می ماند و چیزی هم که بر آن سجده کند نمی یابد و می ترسد اگر بر شن های داغ سجده کند صورتش بسوزد، امام فرمود :بر پشت دستش سجده کند چرا که آن یکی از محل های سجده است.
برخی نیز در باب این مورد به این حدیث عمل کرده اند:
عمارگوید:از امام صادق علیه السلام در مورد کسی که وقتی چیزی که بر آن سجده کند نیابد و مکانی هم که بر آن سجده کند نباشد در نمازهای فریضه و نافله با اشاره سجده می کند، پرسیدم؛ امام فرمودند :در صورتی که چنین باشد در همه نمازها با اشاره سجده می کند.
📚تهذیب ج٢ ص٣١١
برخی نیز به احادیث مشابه به این دو مورد عمل کرده اند ولی اگر در این روایات دقت شود هیچ کدام به‌طور کامل با مورد سوال ما منطبق نیست و عمل به احتیاط که دستور اهل بیت در این گونه موارد است اقتضاء می کند که در صورت رخ دادن این حالت برای ما به یکی از دو حدیث فوق عمل کنیم و نماز را تمام نماییم و مهر تهیه کنیم و سپس دوباره بر حسب احتیاط نماز را مجددا بخوانیم.

امام صادق علیه السلام در مورد دو محرم که با هم صیدی انجام دادند و می دانستند که صید برای محرم کفاره دارد ولی نمی دانستند آیا هر دو باید با هم یک کفاره دهند یا هر کدام جداگانه باید کفاره بدهند، فرمودند:
إِذَا أُصِبْتُمْ بِمِثْلِ هَذَا فَلَمْ تَدْرُوا فَعَلَیْکُمْ بِالِاحْتِیَاطِ حَتَّی تَسْأَلُوا عَنْهُ فَتَعْلَمُوا
📚کافی ج ۴ص٣٩١
فرمود:وقتی به امور مانند این گرفتار شدید و نمی دانستید که چه کنید، پس برشما باد به احتیاط کردن تا اینکه در مورد آن سوال کنید و علم پیدا کنید.

پس ما در این مورد یا با اشاره یا به پشت دست سجده میکنیم یا به سایر موارد روائی آن عمل می کنیم ولی به جهت عدم تطبیق کامل مورد سوال با روایات موجود به دستور امام صادق علیه السلام احتیاط می کنیم و مجددا نمازرا می خوانیم تامولایمان ظهور کند و از اوبپرسیم.
اللهم عجل لولیک الفرج