پاسخ
✅ پاسخ : به روایت زیر توجه فرمایید :
1 عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ حَمَّادِ بْنِ عُثْمَانَ عَنِ الْحَلَبِیِّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ قَالَ: إِذَا سَجَدَ الرَّجُلُ ثُمَّ أَرَادَ أَنْ یَنْهَضَ فَلَا یَعْجِنُ بِیَدَیْهِ فِی الْأَرْضِ وَ لَکِنْ یَبْسُطُ کَفَّیْهِ مِنْ غَیْرِ أَنْ یَضَعَ مَقْعَدَتَهُ عَلَی الْأَرْضِ.
📚 الکافی ج3ص336
امام صادق صلوات اللَّه علیه فرمود : هنگامی که فرد سجده کرد و اراده نمود قیام نماید، بر دو دست خود به صورتی که به حالت فرد خمیر کننده انگشتانش به کف دستش چسبیده است تکیه نکند، بلکه بدون اینکه مقعد خود را بر روی زمین بگذارد، دو کف دست خود را (بر زمین) بگستراند!
✅ با توجه به روایت فوق، برای برخاستن در نماز بر دستها تکیه می شود ولی از تکیه بر دو دست مُشت شده نهی شده است و امر شده است کف دو دست باز شود و بر زمین گسترانده شود و برای برخاستن بر آنها تکیه شود.
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّلْ لِوَلِیِّکَ الْفَرَجَ وَ الْعَافِیَةَ وَ النَّصْر