✅ پاسخ : به روایت زیر توجه فرمایید :



1⃣عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ حَمَّادِ بْنِ عُثْمَانَ عَنِ الْحَلَبِیِّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ قَالَ: إِذَا سَجَدَ الرَّجُلُ ثُمَّ أَرَادَ أَنْ یَنْهَضَ فَلَا یَعْجِنُ بِیَدَیْهِ فِی الْأَرْضِ وَ لَکِنْ یَبْسُطُ کَفَّیْهِ مِنْ غَیْرِ أَنْ یَضَعَ مَقْعَدَتَهُ عَلَی الْأَرْضِ.

📚 الکافی ج3ص336

امام صادق صلوات اللَّه علیه فرمود : هنگامی که فرد سجده کرد و اراده نمود قیام نماید، بر دو دست خود به صورتی که به حالت فرد خمیر کننده انگشتانش به کف دستش چسبیده است تکیه نکند، بلکه بدون اینکه مقعد خود را بر روی زمین بگذارد، دو کف دست خود را (بر زمین) بگستراند!



✅ با توجه به روایت فوق، برای برخاستن در نماز بر دستها تکیه می شود ولی از تکیه بر دو دست مُشت شده نهی شده است و امر شده است کف دو دست باز شود و بر زمین گسترانده شود و برای برخاستن بر آنها تکیه شود.



اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّلْ لِوَلِیِّکَ الْفَرَجَ وَ الْعَافِیَةَ وَ النَّصْر

https://t.me/porseshvapasokhe