✅پاسخ :به روایات زیر توجه فرمایید :

1⃣عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ يَقُولُ الْحَامِلُ الْمُقْرِبُ وَ الْمُرْضِعُ الْقَلِيلَةُ اللَّبَنِ لَا حَرَجَ عَلَيْهِمَا أَنْ تُفْطِرَا فِي شَهْرِ رَمَضَانَ- لِأَنَّهُمَا لَا يُطِيقَانِ الصَّوْمَ وَ عَلَيْهِمَا أَنْ يَتَصَدَّقَ كُلُّ وَاحِدٍ مِنْهُمَا فِي كُلِّ يَوْمٍ يُفْطِرُ فِيهِ بِمُدٍّ مِنْ طَعَامٍ وَ عَلَيْهِمَا قَضَاءُ كُلِّ يَوْمٍ أَفْطَرَتَا فِيهِ تَقْضِيَانِهِ بَعْدُ.
📚کافی ج4ص117

ترجمه :محمدبن مسلم گوید :شنیدم امام باقر علیه السلام فرمود :زن بارداری که تولد فرزندش نزدیک است و زن شیرده ای که شیر او اندک است، حَرَجی بر آنها نیست که در ماه رمضان روزه خود را افطار نمایند زیرا این دو دسته طاقت روزه گرفتن ندارند و بر هر دو دسته آنهاست که در هر یک روزی که افطار می کنند، یک مُد طعام، صدقه دهند و #قضاء هر روزی که در آن افطار کرده اند بر آنهاست که بعداً قضا نمایند.

2⃣عَنْ عَلِيِّ بْنِ مَهْزِيَارَ قَالَ: كَتَبْتُ إِلَيْهِ يَعْنِي عَلِيَّ بْنَ مُحَمَّدٍ أَسْأَلُهُ عَنِ امْرَأَةٍ تُرْضِعُ وَلَدَهَا وَ غَيْرَ وَلَدِهَا فِي شَهْرِ رَمَضَانَ- فَيَشْتَدُّ عَلَيْهَا الصَّوْمُ وَ هِيَ تُرْضِعُ حَتَّى يُغْشَى عَلَيْهَا وَ لَا تَقْدِرُ عَلَى الصِّيَامِ أَ تُرْضِعُ وَ تُفْطِرُ وَ تَقْضِي صِيَامَهَا إِذَا أَمْكَنَهَا أَوْ تَدَعُ الرَّضَاعَ وَ تَصُومُ فَإِنْ كَانَتْ مِمَّنْ لَا يُمْكِنُهَا اتِّخَاذُ مَنْ يُرْضِعُ وَلَدَهَا فَكَيْفَ تَصْنَعُ فَكَتَبَ إِنْ كَانَتْ مِمَّنْ يُمْكِنُهَا اتِّخَاذُ ظِئْرٍ اسْتَرْضَعَتْ لِوَلَدِهَا وَ أَتَمَّتْ صِيَامَهَا وَ إِنْ كَانَ ذَلِكَ لَا يُمْكِنُهَا أَفْطَرَتْ وَ أَرْضَعَتْ وَلَدَهَا وَ قَضَتْ صِيَامَهَا مَتَى مَا أَمْكَنَهَا.
📚مستطرفات السرائر ص67

ترجمه :علی بن مهزیار گوید :به امام علی النقی علیه السلام نامه نوشتم و پرسیدم :زنی فرزند خود و غیر فرزند خود را در ماه رمضان #شیر می دهد پس در حالی که شیر می دهد روزه بر او سخت می شود تا جایی که بیهوش می شود و بر #روزه گرفتن قدرت ندارد، آیا به #شیردهی ادامه دهد و روزه اش را افطار کند و سپس وقتی ممکن شد آن را قضا کند یا #شیردهی را رها کند و #روزه بگیرد؟ و اگر برای او گرفتن کسی که به بچه اش شیر دهد، امکان نداشته باشد، چه کند؟
امام علیه السلام در جواب نوشتند : اگر از کسانی است که برای او گرفتن دایه، امکان دارد، شیر دهنده ای برای بچه اش می گیرد و روزه هایش را به اتمام می رساند و اگر گرفتن دایه برایش امکان ندارد، روزه را افطار می کند و بچه اش را شیر می دهد و روزه اش را وقتی امکان پیدا کرد قضا می کند.

3⃣عَنْ رِفَاعَةَ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ فِي قَوْلِهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ عَلَى الَّذِينَ يُطِيقُونَهُ فِدْيَةٌ طَعامُ مِسْكِينٍ قَالَ الْمَرْأَةُ تَخَافُ عَلَى وَلَدِهَا وَ الشَّيْخُ الْكَبِيرُ.
📚تفسیر عیاشی ج1ص79

ترجمه :امام صادق علیه السلام در مورد آیه «وَ عَلَى الَّذِينَ يُطِيقُونَهُ فِدْيَةٌ طَعامُ مِسْكِينٍ» (بقره آیه 184) (یعنی و بر کسانی که روزه برایشان طاقت‌فرسا است، فدیه طعام به مسکین است) فرمود : (اینها) زن (شیرده یا باردار) که بر فرزند خود ترس دارد و پیرمرد بزرگسال هستند.

✅از روایات فوق مشخص است که زن شیرده ای که شیر او اندک است و بر فرزند خود خوف و ترس دارد، در صورت امکان باید برای شیردهی به بچه اش دایه بگیرد و روزه هایش را بگیرد ولی اگر گرفتن دایه برای او امکان ندارد، و طاقت روزه هم ندارد، روزه اش را افطار می کند و به ازای هر روزی که افطار نمود، یک مُد طعام به مسکین صدقه می دهد و همچنین روزه هایش را در موقع امکان باید قضا نماید.

✅البته نام این یک مُد طعام که حامل قريب الولاده و شیرده کم شیر، به ازای هر یک روز به مسکین صدقه می دهند، «فِدیه» است و نام «کفاره» ندارد.

#افطار_روزه_به_علت_شیردهی