✅پاسخ :

1⃣مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ بِإِسْنَادِهِ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ جَعْفَرٍ الْحِمْيَرِيِّ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَالِكٍ قَالَ: كَتَبْتُ إِلَى أَبِي الْحَسَنِ رَجُلٌ زَوَّجَ ابْنَتَهُ مِنْ رَجُلٍ فَرَغِبَ فِيهِ ثُمَّ زَهِدَ فِيهِ بَعْدَ ذَلِكَ وَ أَحَبَّ أَنْ يُفَرِّقَ بَيْنَهُ وَ بَيْنَ ابْنَتِهِ فَأَبَى الْخَتَنُ ذَلِكَ وَ لَمْ يُجِبْ إِلَى طَلَاقٍ فَأَخَذَهُ بِمَهْرِ ابْنَتِهِ لِيُجِيبَ إِلَى الطَّلَاقِ وَ مَذْهَبُ الْأَبِ التَّخَلُّصُ مِنْهُ فَلَمَّا أُخِذَ بِالْمَهْرِ أَجَابَ إِلَى الطَّلَاقِ فَكَتَبَ إِنْ كَانَ الزُّهْدُ مِنْ طَرِيقِ الدِّينِ فَلْيَعْمِدْ إِلَى التَّخَلُّصِ وَ إِنْ كَانَ غَيْرَهُ فَلَا يَتَعَرَّضْ لِذَلِكَ
📚فقیه ج3ص434

ترجمه :حسن بن مالک گوید : به امام ابوالحسن عليه السلام نامه نوشتم : مردی دخترش را به #ازدواج مردی در می آورد و ابتدا به او رغبت داشت ولی بعدا به این مرد بی رغبت می شود و دوست دارد که بین این مرد و دخترش جدایی اندازد ولی دامادش ابا می کند و درخواست طلاق دادن را اجابت نمی کند، پس او را به دادن #مهریه دخترش می گیرد تا در مورد #طلاق او را اجابت کند و این راه را برای نجات و رهائی یافتن از این داماد در پیش می گیرد. وقتی که آن مرد به دادن مهریه گرفته می شود، نسبت به طلاق دادن اجابت می کند. (این کار چطور است؟) امام در پاسخ نوشتند : اگر این بی رغبتی از طریق دین است (به خاطر دین است)، (با این کار) قصد نجات یافتن از او کند و اگر غیر از این است، متعرض این کار نشود.

✅مشاهده می شود که طلب مهریه به جهت ملزم و اجبار کردن مرد برای طلاق دادن، در صورتی که به خاطر مسئله دین نباشد، مورد نهی امام علیه السلام است ولی کسی که بی رغبتی او به خاطر مسائل دینی است، می تواند برای رهائی یافتن از این شوهر و کشاندن او به طلاق دادن مهریه خود را طلب نماید.

✅امروزه کلیه به اجرا گذاشتن های مهریه که برای الزام شوهر به طلاق دادن است ولی به خاطر دین و در راه دین نیست، مشمول این نهی امام علیه السلام است اما کسی که دچار شوهر بی نماز یا تارک روزه یا شوهر غالی یا صوفی و... شده است و قصد و نیت او امر دین باشد و از طریق طلب مهریه می تواند شوهر را ملزم به طلاق دادن کند، اجازه انجام این کار را دارد زیرا بی رغبتی او به این شوهر به خاطر دین است.

#مطالبه_مهریه_برای_طلاق_گرفتن